Oddychaj całym sobą. Pełny oddech jogiczny — oddech, który cię otwiera

Dlaczego nie wykorzystać w pełni możliwości układu oddechowego? Więcej tlenu to więcej energii.

Trzy strefy oddychania — obudź każdą strefę osobno, zanim je połączysz.

Zanim przejdziesz do pełnego oddechu jogicznego, zacznij od zlokalizowania trzech stref, w których może poruszać się oddech. Najpierw brzuch. Potem żebra. Na końcu klatka piersiowa. Poznaj każdą z tych części. Pozwól, by każda z nich obudziła się osobno, zanim połączysz je w jeden płynny ruch.

Zacznij od przyjęcia wygodnej pozycji — usiądź, połóż się lub stań prosto i rozluźnij ramiona. Usiądź prosto. Na krześle albo na podłodze. Stopy oparte płasko na podłodze. Kręgosłup wyciągnięty. Ramiona luźne. Zamknij oczy, jeśli ci to pomaga.

Zacznij od brzucha. Połóż dłoń tuż pod pępkiem. Wdychaj powoli. Pozwól, by brzuch się uniósł. Wydychaj i poczuj, jak opada. Nie pomagaj. Nie pchaj. Po prostu obserwuj ruch. Powtórz tyle razy, aż stanie się to znajome.

Żebra otwierają się, wdech rozszerza klatkę piersiową na boki.

Oddychanie w bok to nie umiejętność zarezerwowana dla joginów. Weź głęboki wdech i poczuj, jak rozszerzają się twoje żebra.
Następnie połóż obie dłonie po obu stronach dolnych żeber. Oddychaj dalej. Pozwól, by żebra rozszerzały się na boki przy wdechu. Poczuj, jak żebra naciskają na skórę, jakby próbowały się wydostać. Wdech jak harmonijka.
Niech żebra miękko cofają się przy wydechu. Nic na siłę. Nic przesadnego. Kilka oddechów tutaj.

Wdech idzie w plecy.

Oddech rozchodzi się tam, gdzie zwykle nie oddychasz. Nie tylko z przodu klatki piersiowej, ale także po bokach i z tyłu. Nie tylko przód – oddychaj za siebie również. Weź głębszy wdech w stronę pleców.

Po ćwiczeniu rozszerzania klatki piersiowej czas zaangażować całe płuca.

Zaangażuj górne partie płuc, nie tylko dolne.

Przesuń dłoń na górę klatki piersiowej, tuż pod obojczykami. Weź głęboki wdech i skup się na wypełnianiu górnej części płuc. Poczuj, jak klatka się unosi przy wdechu – lekkie uniesienie. Zatrzymaj na chwilę i powoli wypuść powietrze – miękki opad. Zauważ subtelny ruch. Niech pozostanie subtelny.
Poczuj, jak klatka piersiowa się rozszerza, robiąc przestrzeń. Poczuj, jak klatka piersiowa się kurczy, uwalniając napięcie.

Połącz trzy strefy oddechu w jedną harmonijną całość.

Połóż jedną dłoń na klatce piersiowej, a drugą na brzuchu. Weź powolny, głęboki wdech przez nos, czując, jak brzuch unosi się jak balon. Kontynuuj wdech, aż wypełnisz również klatkę piersiową, aż poczujesz, że jest niemal pełna powietrza. Wstrzymaj oddech na kilka sekund, a następnie powoli wypuść powietrze, pozwalając odejść całemu napięciu.

Oddech rozwija się ku górze. Wdech w górę, wydech w dół.

Gdy wszystkie trzy obszary staną się wyraźne, możesz je połączyć. Weź jeden wdech, który zaczyna się w brzuchu, unosi przez żebra i kończy w klatce piersiowej. Niech będzie płynny. Jak jedna fala. Bez zatrzymań, bez przerw. Po prostu wznoszenie.

Potem wydech w odwrotnej kolejności. Klatka mięknie. Żebra się cofają. Brzuch się rozluźnia. Niech wszystko opadnie.
Oddech porusza się w ciele jak fala. Wdech płynie w górę, wydech w dół.
Powtarzaj ten cykl. Niech stanie się rytmem. Wdech w górę, wydech w dół. Niech oddech będzie delikatny — przez nos, równy i cichy. Powietrze wędruje. Znajduje drogę w ciele.

Jeśli pojawi się zawrót głowy albo ból – przerwij. Wróć do naturalnego oddechu.
Ćwicz przez kilka minut. Miękkie i płynne unoszenie oraz opadanie. Ciało unoszone oddechem. Powoli wchodzisz w ciszę.

Tkwisz gdzieś w kolejce? Skorzystaj z chwili, by świadomie pooddychać.